Alles voor het ambacht

​​Dus dit was wat ik wilde. Hiervoor heb ik geofferd, gewerkt, geleden. Ik smijt mijn kwast in de pot en kwak de kleur op mijn schort. Mijn brul trekt de aandacht van een enkeling, maar de meesten gaan op in hun werk of hun oortjes met een podcast, muziek of luisterboek of hoe dat hier ook gaat in deze zalen. Ik denk terug aan de academie, de hallen waar ik zat, haast heiligverklaard: de inspiratie. Natuurlijk was er kritiek en kinnesinne, daarbinnen wel, tussen de godenzonen onderling en hun meesters.

Wat de gek ervoor geeft, je moet een merk zijn, maar ik wilde echt zijn, puur, mezelf. Er was nep: dan zat er een certificaat van echtheid bij. Op de academie sprongen er al drie goden uit en ik niet, al verkocht ik heus wel werk. Soms ging ik op in mijn kunst en trok ik minutieus doortastende lijnen tot het beeld uiteindelijk klopte. Dan kon ik pas slapen, ook al was het nog niet af. Je moet geloven in jezelf, je bent een profeet van de kunst met de grote K. Naar de hel met de beige interieurs en de bekrompen doeken die boven de hoekbank passen.


Dat de nerds nu zelfs mijn heilige werk hebben ingepikt met hun AI en 3D-printers. We gaan ten onder aan de wansmaak van de massa. Ik raap mezelf bijeen, pak een penseel en put botte trots uit mijn kundigheid. Hoeveel mensen krijgen nou de kans om van schilderen te leven? Ik zat eerst ook in de thuiszorg, was ook vakkenvuller, deed ook wat de stad bood om nederig geld te verdienen. Dit is net zulk zwaar werk, maar ik kom ermee in de krant. Het blauw wordt door de computer voor me gemengd, dat scheelt veel tijd.

Deze week is Van Gogh aan de beurt, de Amandelbloesem om precies te zijn uit 1890. Ik aanbid Van Gogh. Goed, er staan al lijntjes op het doek, maar elke kunstenaar helpt zichzelf met een projector en een voortekening. Dit werk is een schatje van de lezers. Soms zet ik stiekem een krabbel in de hoek, een microsignatuur dat alleen ik herken, mijn daad van protest tegen de camera's die alles zien – maar daar staat dit land om bekend en daar heb ik voor getekend. L'Art pour l'Art tegen elke prijs, tenslotte. De opzichter komt al aangelopen. Hij rukt het doek van mijn ezel en sist in plat Chinees: 'Perfectie! Sneller!' Ik concentreer me.


​​'s Avonds in mijn pod, vlak voor ik uitgeteld in slaap val, zie ik op de Volkskrantsite dat mijn hoogwaardige reproductie de lezer 499 euro kost, maar voor die prijs krijgen ze wel een gelimiteerde oplage, met certificaat; de pasteuze 3D-printjes uit de andere hal zijn voor China.​

​Utrecht, 20 maart 2024