Idealiter

​Es ist wieder Samstag en we gaan weer naar mijn ouders. Een metersdikke laag moederliefde walmt ons tegemoet zodra we uitstappen en iedereen krijgt er een plakje van, de kinderen het eerst.

Bij de koffie kletsen we over vroeger en ziekte. Mijn vader zoekt dekking in de schuur. Ik praat met hem over de bankschroef en stiekem stopt hij me een briefje van honderd toe, 'voor de vakantie.' Ik waardeer het en dat zeg ik.

In de keuken zet mijn moeder me meteen aan het werk, want de barbecue vertrouwt ze haar man niet meer toe. Nee, ik weet ook niet waarom. Mijn moeder was de egel en mijn vader was de schildpad en ze gingen samen trouwen. Het generieke optimisme van de boomers hielp ons gezin de nineties door. Je zou het een wanstaltig soort onvoorwaardelijke liefde kunnen noemen; liefde met zijn poten in de klei, liefde in het hard. Ik zou er niet voor tekenen. Ik ging uit elkaar.

​​Neuroses leggen een hypotheek op je relatie, zeg ik thuis tegen de therapeut. Hij waarschuwt me voor cognitieve dissonantie als ik wezenlijke zaken nooit met mijn vrouw bespreek. Het is ook zo ongrijpbaar. Zo'n gesprek ontaardt meestal in concrete banaliteiten: baan, vrienden, banksaldo, gezondheid, huis, bestaanszekerheid. De dingen die mijn ouders hebben, of heel lang hebben gehad, maar de liefde niet.


Allebei weten we dat we rakelings langs de feiten scheren, dat we praten in geheimtaal: 'ik hou van je' betekent 'ik heb je nodig' en 'ik ook van jou' betekent 'ik kan de vertaalslag nog steeds wel min of meer maken.' Onze liefde is een dynamiek van temperamenten, een evenwichtsspel, met het zwaartepunt in het midden, als zo'n wiebelpoppetje. Idealiter, natuurlijk. Daarom praat ik dus niet met haar over mijn neuroses. Je moet wel beschikbaar zijn.
​
De kinderen weten gelukkig nog van überhaupt niets, maar zodra we elkaar omhelzen worden ze altijd stinkend jaloers. We suggereren dat aan het front alles rustig blijft, want de basis voor neuroses ligt tenslotte in je vroegste jeugd.

​Utrecht, 27 juli 2021