Instrumentarium

Van vertalen kun je slecht leven, maar van gratis spelen helemaal niet. Je vingers gebruiken en creatief zijn: misschien vindt Birgit dat nog wel het leukst aan haar nieuwe vak. Ze laat haar blik in onwillekeurige volgorde over de koelkast, de droogtrommel, de wasmachine, de magnetron en de laserprinter glijden. Zo in quarantaine zijn deze apparaten haar enige huisgenoten, naast natuurlijk de gitaar. De laptop en smartphone zijn hors catégorie: zelf had ze leren typen op een Olivetti. En research zonder internet moet vroeger zo tijdrovend zijn geweest. Haar nieuwe liefde had haar overvallen, al sudderde de oude, onberekenbare, vast ergens ondergronds door, zoals een bosbrand.

Gelukkig kan ze nu wel thuiswerken. Ze staat op, knakt al haar vingers los en schenkt de laatste chardonnay in. Nog een uurtje door, dan is het weekend. Het boek dat ze nu vertaalt, gaat over de oorlog. Ze hebben een stencilapparaat, met zo’n zwengel, de personages werken zich letterlijk in het zweet. Toch zijn ze opgetogen over hun aanschaf. Na zo’n technologische alinea kijkt Birgit altijd met extra bewondering naar haar eigen, stabiele collectie.

​
Bij de meeste mensen is het de smartphone, maar voor Birgit is haar toetsenbord tegenwoordig het verlengstuk van haar vingers. Het geluid van de aanslagen is een genot. Ze had er speciaal de meest luidruchtige voor aangeschaft: dat tikvolume bleek nog een heel wereldje op zich. Ze ramt eens goed op de f. Heerlijk. Alsof het ding terugpraat. Die zintuiglijke aanraking van het plastic, de prachtige tekst die op het scherm verschijnt. Het is bijna een muziekinstrument.

​De wijn is op. Birgit loopt naar haar concertgitaar en stemt hem op 415 Hertz. In muzikaal opzicht is de elektronica helemaal aan haar voorbijgegaan. Althans, bijna helemaal: de ene na de andere oud-collega verschijnt voor haar ogen online. Birgit zet de microfoon recht en draait aan de volumeknop. Die nieuwe koptelefoon was een rib uit haar lijf. Samen zetten ze in. Als ze haar ogen sluit, zit ze weer heel even op het podium. Die corona duurt vast geen jaren, maakt ze zichzelf wijs.​

​Utrecht, 9 december 2020