Onbegonnen
​ 
Ze zat op de grond naast zijn stoel, juist nadat hij had besloten dat het genant was om haar te begeren. Haar dochtertje trok zich op aan haar been. Toen moest hij wel met haar praten.
'Ze heeft net haar eerste stapjes gezet,' zei de vrouw.
'Dat zijn mijn dochters,' zei hij, met een trotse blik op de meiden om haar heen. Het was een heerlijk beeld, een soort zeer tijdelijk samengesteld gezinnetje, dat hij levenslang wilde blijven koesteren.
Ze lachte. 'Is dat je vrouw?' Samen keken ze naar de veertiger die er vergeleken bij deze jonge moeder fantasieloos en veel te serieus uitzag.

'Dat kleine meisje was zo schattig,' vertelde zijn dochter onderweg naar huis.
De andere vulde aan: 'En ze had ook een superlieve moeder!'
Hij zat achter het stuur en concentreerde zich nadrukkelijk op de weg.
Zijn vrouw zuchtte en zei na een tijdje: 'Ja. Sanne.'
Toen wist hij hoe ze heette.

Het kon haar blouse niet zijn. Het was haar smaak, die charme, en haar levendigheid. Maar in de eerste plaats haar wijde oranje blouse, die haar regelrecht ergens zijn jeugd in katapulteerde. Hij probeerde het onbeholpen te verwoorden in zijn conceptenmap, die inmiddels feitelijk een dagboek was met 193 mails aan Sanne. Natuurlijk zette hij zijn gezin niet op het spel voor een luchtspiegeling, voor groener gras, voor een groen blaadje al bijna, op zijn leeftijd. Ook die nacht kwam hij pas klaar toen hij weer aan Sanne dacht die zo dicht bij zijn benen op de grond zat.

​
Zoals alle AI-spam die de laatste tijd zijn inbox teistert, begint haar mailtje met 'Lieve Thomas.' Hij heeft haar al bijna als afzender geblokkeerd. Die werkdag zwijmelt hij echter urenlang over haar liefdesverklaring en haar voorstel. Gewoon een drankje in de stad waar hij woont. Hun voeten raken elkaar en hun vingers zoeken doel. Die nacht typt hij dat het gewoon niet kan, maar toch tikt hij niet op verzenden.

​Utrecht, 8 april 2025