Onberekenbaar

​Een voetpad splitste zich af van de zandweg over de heide en verdween als een wild dier in het struikgewas. Floortje, mijn dochter die graag prooien naar haar nest sleept, zag dat en rende rechtstreeks op het groen af. Haar jack lag verderop verfrommeld tussen de boomwortels. 'Geen schutkleur,' fluisterde ze, alsof de ochtendschemer zich daar iets van aantrok.
'Vossen zijn ook oranje,' antwoordde ik. Bovendien was nieuwjaarsdag ditmaal veel te koud.

Al jaren moesten er vossen op alles staan, van haar rugzak via haar oorknop tot haar theemok. Maar ze werd tien en raakte toe aan het echte dier. Na een half uur ruig terrein kwamen we aan bij de open plek. In ruil voor laat opblijven had ik Floortje beloofd vroeg vossen te gaan kijken. De camera bungelde om mijn hals alsof ik de toerist uithing. Zo voorzichtig mogelijk pakte ik het stoffen zakje met fruitrepen uit mijn binnenzak. Niets aan ons kraakte. We gingen zitten.
​
Hooguit tien minuten later begon ze al te wiebelen.
'Op vossen moet je wachten,' zei ik. Mijn advies leek niet tot Floortje door te dringen. Het bankje was er onweerlegbaar voor gemaakt: een abri van baksteen in deze wildernis. De takken tegenover ons staken inmiddels schril af tegen de winterlucht. Ik keek op mijn horloge en plaatste deze ochtend mentaal bij de voordelen van een huisdier. Het was tien voor zeven en het wemelde nu van de vossen, behalve op de open plek bij ons wachthokje. We waren hier de enigen. Misschien deden we iets verkeerd. Ik was geen ervaren wildvorser.

​​
'Zullen we gaan wandelen?' vroeg ik. 'Daar is een heuvel, misschien zien we de zonsopkomst.' Ik zocht op mijn telefoon naar boswachters die je meenamen en liet Floortje navigeren, maar de zon kwam die ochtend niet mooi op. Via mijn schermpje toonde ik haar de sporen en een filmpje dat gemaakt was in dit gebied. Je kon de vossen bijna aanraken. Op weg naar de auto speurden we naar verse poep en rondslingerende pootafdrukken, want we hadden net nog gezien dat vossen hier gewoon langs de weg lopen bij daglicht. De gids voor een volgende poging had ik inmiddels dan ook geboekt.

Beginzin: Sylvia Townsend Warner (1893-1973), 'Flora' uit The Music at Long Verney: Twenty Stories, Washington D.C.: Counterpoint, 2001: p. 25-32, vert. Vera Magnússon in PLUK, no. 12, Stichting Uitgeverij PLUK, 2022: p. 59-68.

Utrecht, 2 januari 2024
​