Redenen voor de dood

​Ook al zijn er veel uitstekende redenen voor de dood: sommige mensen horen te leven. Oma was al diep in de tachtig en zo gaat dat dan, maar ik mis haar. De kist schuift traag mijn beeldscherm in. Het ging hard. Haar verpleeghuis potdicht, mijn piepjonge zoon laten zien bij het raam en diezelfde week nog de app dat het echt was. De uitvaart begint. De fontein spuit de kinderen nat in het park waar ik zit op een bank met mijn zoontje. De dood neemt voorrang, maar al dit leven bruist er doodleuk doorheen.

Ik huil omdat het hier kan. Een oude vrouw kijkt me vreemd aan, een hardloper heeft alleen oog voor zichzelf. De mensen moeten wennen aan de dood tijdens corona: rondom de aula zitten de mensen in de parken met hun schermen en hun tranen. Mijn zoontje slaapt rustig verder. Ik sta op, leg mijn telefoon op de wagen en maak een wandeling. Mijn vrouw loopt nu naar voren. Ze zingt een lied voor haar oma, waar alles mocht, waar de kinderen geen regels kregen, zelfs niet in haar laatste kamer, waar ze alleen nog maar op bed lag. Tot de coronaregels kwamen.

​Ik drong slecht tot haar door. Ze werd doof en ik praat snel, die jeugd van tegenwoordig. Mijn vrouw begreep haar beter, maar zelf had ik te lang geen oude mensen meegemaakt. Jaar in, jaar uit dezelfde foto's en vakantiekaarten op de deur, dat was het. Oma vergeelde. Mijn vrouw heeft drie van haar grootouders nog, dat helpt vast, en ik ben natuurlijk van de koude kant. Op weg naar Apeldoorn praatte mijn lief me altijd bij over oma's leven en haar nageslacht. Pas toen we kinderen kregen met al hun branie braken de bezoekjes open en maakte ze indruk met haar levenslust.​

​​
​​Onze middelste van drie vraagt er vaak naar, dat ze oma wil zien. We houden het thema klein, maar je hoort eigenlijk ouder te zijn als ze gaan, je eerste doden, de oudste mensen. Want er zijn veel goede redenen voor de dood, maar hij blijft natuurlijk te raar voor woorden. Hij hoort sowieso niet bij de kindertijd. Ik was ertegen bestand, maar de dood amputeert iets, ook op afstand, ook via het schermpje van je telefoon in een park in Apeldoorn begin april. Ze mocht niet dood. Niet zo snel. Niet met corona. Er zou een jury moeten zijn, een soort laatste oordeel, een verlenging met strafschoppen, een reïncarnatie met gezichtsherkenning.
​
Maar het leven is soms een bouwval, en zo bestaan er nog meer goede redenen voor de dood.

​​​Utrecht, 17 november 2020

​