Vlindervleugels

Weet je nog van elfje Doenja en elfje Mare? Die vriendinnetjes zijn terwijl ze helemaal niet op elkaar lijken? Dat komt doordat ze al hun hele leven naast elkaar wonen. Hun mama's en papa's zijn goede vrienden, dus toen kochten ze een boom naast elkaar en zo begon het.

Je weet ook nog wel dat elfje Doenja altijd veel te veel durft, terwijl elfje Mare een beetje stilletjes en bang is, maar wel heel diep over alles nadenkt. Zo kwam het dat er op die dag al voor de korte pauze een grote scheur zat in de linker ondervleugel van elfje Doenja.
'Hoe komt dat?' vroeg elfje Mare aan haar.
Elfje Doenja haalde haar schoudertjes op. Het kapotte vleugeltje bungelde mee op en neer. Het deed geen pijn, want in vleugeltjes zitten geen zenuwen, net als in onze haren; maar helaas groeien ze niet vanzelf aan - en dit was nou juist een hele dure waar ze zelf voor had gespaard. Elfje Mare wist dat wel, want zij onthield zulke dingen en vond het best wel zielig voor haar vriendin.
​
Ze broedde op een idee. 'Laten we vanmiddag samen naar de vleugelboerderij lopen,' stelde ze voor.
Direct stoof elfje Doenja naar het schoolhek. Elfje Mare moest vliegen om haar bij te houden. Ze wilde eigenlijk helemaal geen lessen missen, maar ja, ze had een heel lief plannetje en dat kreeg nu even voorrang. Dat zou juf Elfke vast wel begrijpen achteraf.

​Bij vleugelboerderij Elvira begon het net wat drukker te worden. Al ver voor de bocht hoorden ze de vleugellammetjes blaten. 'Ik wil die!' riep elfje Doenja dolenthousiast. Ze wees met open mond naar een modepop die net open begon te gaan. Er kwamen wel vijftien felle vlinderkleuren uit tevoorschijn. Maar op het prijskaartje ernaast stond dat een linker ondervleugel maar liefst duizend bosmunten kostte en zoveel geld hadden alleen rijke papa's en mama's. Bovendien waren er niet eens kindermaten van.
​Terwijl elfje Doenja bijna boos wilde worden om zoveel pech, had haar vriendin al een beetje om zich heen gekeken. 'Kom eens,' zei ze en wenkte. Samen wandelden ze naar een hoekje in de stal waar kleinere poppen stonden. Maar als je een mooie wilde, moest je daar ook veel voor betalen, zagen de elfjes al vlug.

​'Ik heb maar de helft in mijn spaarpot,' zei elfje Doenja beteuterd bij een vleugel die ongeveer even mooi was als haar kapotte én die goed bij de andere paste.
'Weet je wat?' zei  elfje Mare stralend. 'Dan betaal ik de andere helft. In ruil geef ik je dan de komende twee jaar geen groot verjaardagscadeau. En je moet beloven dat je er elke ochtend extra sterke vleugellak op spuit.'
'Wat lief! Dat beloof ik!' jubelde elfje Doenja meteen. 'En nu heb ik een nog mooiere herinnering aan mijn linker ondervleugel!'
De boer naaide hem netjes vast en stopte haar oude vleugel mooi opgerold in een zakje. 'Die is voor aan jullie boom,' zei hij met een knipoog. Want mensen denken dat bladeren in de herfst rood worden, maar dat kan natuurlijk niet. Dat zijn allemaal kapotte elfenvleugeltjes.

De juf gaf elfje Mare een compliment voor haar lieve idee en elfje Doenja voor haar snelle oplossing. 'Want je kunt in de schoolbanken heel veel leren,' zei ze, 'maar als je later groot bent moet je ook heel vaak lief voor elkaar zijn en praktisch denken.' Daarom kocht ze diezelfde middag een extra grote fles vleugelversteviger voor in de klas. Want er waren altijd weer een of twee elfjes die dat 's morgens helemaal waren vergeten.​​

​Utrecht, 25 maart 2025