Wees maar niet bang, want ik kamp niet met zelfmoordgedachten, en verwacht dus maar geen 113-melding onder de tekst.
Eens werden mensen überhaupt niet ouder dan veertig en wij rekken tijd, met uitgewerkte lijven, parafraseer ik de Volkskrant-column van Thomas van Luyn, die ik dit weekend las. Historisch gezien zou ik dus allang dood moeten zijn, dat verklaart het allicht deels. Al valt er nog genoeg te klagen.​
​
... ik had geen enkel benul, het gaat prima, je bent jong en je denkt er niet zo over na –

​zelfs de hemel is gewoon een gegeven.
Ik trek trouwens de grens bij gratuit koketteren. Noem het voor mijn part pathetisch en misschien sublimeer ik me kapot, maar vaak waan ik me met mijn pijn onbegrepen: de ander, hooguit zachtjes door dood aangeraakt als die grootmoeder stierf, als het hoort. Ik, een kind, ondervoed geweest, luchtweginfectie: check, en ook de polsslagader als kind al eens doormidden (bepaald geen recept voor naïviteit), maar ook ik had geen enkel benul, het gaat prima, je bent jong en je denkt er niet zo over na – zelfs de hemel is gewoon een gegeven.

En ook jij was zo heerlijk zorgeloos, en net dertien, en april was het al, mooie dag ook, de lente die doorbrak, ik heb laatst nog gegoogeld welk weer het toen was. Geen storm. Maar die afgeknapte tak viel wel op je hoofd, op jouw prachtige hoofd, schedelbasisfractuur, en je leefde nog drie dagen. Daarom draait nu alles.




​





​
Na dertien jaar en drie échte pogingen ben ik dan eindelijk gestopt met roken. Banale angst voor een loodzwaar sterfbed gaf de doorslag: in maart kreeg ik griep, met longpijn en wanen, maar mijn geliefde was allang blij. Wat zegt dit over mij, is mijn lijf per saldo laf (of was het dan toch God)? Er is veel dat ik aandurf, maar misschien is dat dom. Zolang ik er zelf maar om kan lachen, hahaha. De volstrekte willekeur gebiedt ook die stompzinnige lichtheid. Waarom dobbelde ik toch met de dood? Ik heb verdorie kinderen, aldus bijvoorbeeld ook de fertiliteitsarts impliciet.
​
En dan nu weer die vingers die vergroeien tot een soort stompje, op termijn. Heeft je vader achteraf dus ook Dupuytren, maar ging het thuis nooit zo over de diagnoses, dat hoor je nu pas. Word je argeloos vertaler, je passie, je wezen, je kracht, tienduizend woorden per dag als het echt meezit, huppakee, en veel complimenten ook; bungelt dat zwaard dus al decennia boven je toetsenbord. De ironie is weer eens groot. Maar goed dat ik inmiddels strikt bij de dag moet leven, dat scheelt een pak kopzorgen.

Ik word alleen al moe als ik aan dit alles denk. Wel vind ik het bevredigend om met volle aandacht een lekkere koffie te zetten. Omnia vanitas.
​​

​