Eeuwig jong

'Klotedebiel?' vroeg juffrouw Kato Ooievaar vol ongeloof. Er keken kijkbuiskindertjes mee. 'Je hoeft me toch niet uit te schelden? En zeker niet zo vulgair. Ik zei alleen dat je de tv uit moet zetten als ik met je praat. Fatsoen heet dat.'
Langzaam draaide boekhouder Ed Bever zich om in zijn leunstoel en trok hij zijn schort recht. Nog langzamer liep hij naar de televisie en drukte op de knop. 'Zo heten die twee mannen gewoon nu eenmaal. Het is heel actualistische tv.' 
Het waren wel de jaren zestig, besloot Kato. Het was misschien de vooruitgang. 'Klotedebiel. Klotedebiel.' Ze gooide haar snavel achterover, klepperde eens flink en liet de nieuwe vrijheid door haar snavel rollen. 'Klotedebiel!'
'Jaja, zo kan 'ie wel weer, juf. Het blijft een onwelvoeglijk naamwoord.' 
'Al goed. Maar vertel eens over die actualiteiten.'
'Het zijn geen actualitaties. Het zijn grappen.'
Grappen. Daar had juf Ooievaar weinig ervaring mee. Ooievaargrappen, bevergrappen, en een nog kleiner beetje met mensengrappen. 'Wat voor grappen, Eduard?' Juf Ooievaar keek hem hulpeloos aan, één en al nieuwsgierigheid.
Ed trapte er met beide poten in. Zachtjes streelde hij de snavel. 'Een heleboel verscheidene.' Hij pakte een vleugel en trok de juf zachtjes mee naar het bankstel. 'Kijk maar eens.' 

Het waren wel de jaren zestig, besloot Kato. Het was misschien de vooruitgang. 

 
​
​Juf Ooievaar drukte de knop in met haar teentje en na wat sneeuw en ruis verscheen er een groep jonge mensen op het scherm.
'Ha, die massa,' zei het scherm.
'Vind jij ons een massa?' vroeg Ed.
'Wij zijn geen massa,' zei Kato beslist. 'Wij zijn een bos. Wij zijn een krant. Wel met veel dieren, maar geen massa. Er bestaat wel mensenmassa. Dat bedoelen ze, vermoed ik.'
​Ed knikte. 'Mag ik je nog zo'n slovische vraag stellen, Kato?' 
De mensen op tv gingen zingen. Ze draaide het toestel zachter en stond het toe.
'Wie denk je dat er langer leeft?,' vroeg Ed zachtjes. Hij keek haar aan.
'Ga je dan sterven?'
Hij trok bleek weg. 'Nee, zeg. Ik wil nog eeuwen mee.'
Juffrouw Ooievaar besloot hard, maar eerlijk te zijn. 'Mensen leven langer dan dieren,' zei ze streng. 'Dat wist je allang.'
'Niet alle dieren,' zei Ed. Er klonk geschuifel. Het vliegengordijn bewoog opzij. Toen zag ze Stoffel de Schildpad. 'Die wordt wel 256,' zei Ed. Hij straalde. 'Zullen we samen oud worden, Kato? We hebben zijn dna geïsoldeerd en onszelf ermee behandeld. Nu kan ik oud worden, met een aantrekkelbare vriendin.'
Ze beschouwde het maar als een compliment. 'Behandel je dan wel de hele Fabeltjeskrant?' vroeg ze. 'En blijven we dan ook jong?'
Dna. Het klonk als een fabeltje, maar vooruitgang hield je ook niet tegen.
Het prikje was zo gezet. Juf Ooievaar spreidde haar vleugels en fladderde naar de zon. 'Klotedebiel,' klepperde ze rebels. Ze voelde zich nu al jeugdiger.

Utrecht, 28 maart 2023