Al op zeer jonge leeftijd heb ik zonder hulp leren lezen; een paar jaar later bracht ik mezelf met succes de fijne kneepjes van het schaatsen bij uit een bibliotheekboek. Inmiddels hebben we internet, en kan ik vooral vrolijke mensen best een tijdje om me heen hebben. Het liefst ben ik echter gewoon alleen.

Misschien sta ik daarom zo graag op een podium. Nou ja, er spelen natuurlijk ook andere dingen mee. Niet dat het gevoel weken beklijft, maar je maakt toch iets moois, mensen hebben een leuke tijd en misschien breng je zelfs besluiten of handelingen teweeg. De opkomst en de bekende gezichten beloofden die avond in elk geval een welwillend gehoor. Mijn partijen kende ik zo’n beetje van buiten, en dat gold volgens mij ook voor de anderen, maar we hadden besloten de bladmuziek erbij te houden, een luxe die vele zangers in het klassieke genre zich tenslotte permitteren.

Joost, tevens de componist, telde achter de piano af met zijn hoofd. De zaal verstomde. Hoe je zelf klinkt, weet je du moment  simpelweg niet, dus je hoopt op zo’n moment maar dat de meeste feedback eerlijk was geweest. Ik vond een passende emotie, deelde die via een wederzijdse blik met Katja, de sopraan, ademde diep in, zette mijn mond klaar voor de inzet, en gebruikte vervolgens alles wat ik geleerd had om het eerste lied over te dragen op de zaal. Verder ging het min of meer vanzelf, the show must go on.

​Toen er eindelijk weer eens natuurijs lag, ik woonde inmiddels op kamers, schreef ik me met wat vrienden in voor een toertocht. De sneeuw waaide over de schoongeveegde baan en in onze gezichten; het leek ons verstandig om het rondje met een stuk tegenwind te beginnen. Na tien minuten was ik uitgeput en besloot ik in de lente te gaan hardlopen. Ze beweren weleens dat iedereen kan zingen, maar dat is natuurlijk niet waar.