In mijn eigen leven wemelt het van de engelen. Alleen de musea die ik bezoek hangen er al vol mee, vaak met vleugels in de fraaiste kleuren. Vooral op de annunciatie hebben schilders zich eeuwenlang uitgeleefd. Het kerstverhaal leent zich dan ook bij uitstek voor een intieme ontmoeting met deze legendarische hemelbewoners. Hoe aartsengel Michaël de draak vertrapt is op een bepaalde manier natuurlijk ook romantisch en stemt al even hoopvol; toch kun je er minder lekker bij zwijmelen. Maar ook buiten de adventstijd zit ik min of meer opgescheept met een traditie die van me verwacht dat ik rotsvast in engelen geloof.
Ik heb het wel geprobeerd. In de Bijbel verschijnen ze tenslotte te pas en te onpas, en dan laat ik de cherubs en serafs nog buiten beschouwing. Voordat ik ging studeren, kende ik bovendien vrijwel niemand die hun bestaan niet serieus nam. Als ik Frank Peretti las, zag ik achter iedere boom een demon en ook prof. dr. Ouweneel voorzag in een praktisch verband tussen de wereldmachten en de strijd in de hemelse gewesten. Zelfs Nicci Gerrard en Sean French zetten ze op de covers van hun boeken. Mijn eigen leven werd in die tijd vooral overheerst door een ervaring die zo absurd noodlottig was dat hij nog het meest leek op het precisiewerk van een wraakengel. Al vind ik het achteraf te pretentieus om dat voorval zo ad hominem op te vatten. Als ik al een engel wenste, was zij het, maar dan op deze fucking aarde.
Enkele jaren geleden was er in onze kerk een man te gast die bijzonder openhartig sprak over zijn zware verleden. Hij had op het punt gestaan om voor de trein te springen, maar op een uitgestorven station herinnerde een onbekende man hem aan zijn vrouw en kinderen. Toen hij nog eens omkeek, was de vreemdeling verdwenen. Een engel volgens het boekje, inclusief bovennatuurlijke voorkennis. Deze spreker klonk behoorlijk geloofwaardig. Mijn eigen leven heeft de afgelopen veertig jaar wel degelijk een aantal schitterende wendingen genomen, maar ik heb eigenlijk nooit meer de neiging gehad daar de hand van een gezellige engel in te zien. God daarentegen, dat lijkt me een heel ander verhaal.
Ik heb het wel geprobeerd. In de Bijbel verschijnen ze tenslotte te pas en te onpas, en dan laat ik de cherubs en serafs nog buiten beschouwing. Voordat ik ging studeren, kende ik bovendien vrijwel niemand die hun bestaan niet serieus nam. Als ik Frank Peretti las, zag ik achter iedere boom een demon en ook prof. dr. Ouweneel voorzag in een praktisch verband tussen de wereldmachten en de strijd in de hemelse gewesten. Zelfs Nicci Gerrard en Sean French zetten ze op de covers van hun boeken. Mijn eigen leven werd in die tijd vooral overheerst door een ervaring die zo absurd noodlottig was dat hij nog het meest leek op het precisiewerk van een wraakengel. Al vind ik het achteraf te pretentieus om dat voorval zo ad hominem op te vatten. Als ik al een engel wenste, was zij het, maar dan op deze fucking aarde.
Enkele jaren geleden was er in onze kerk een man te gast die bijzonder openhartig sprak over zijn zware verleden. Hij had op het punt gestaan om voor de trein te springen, maar op een uitgestorven station herinnerde een onbekende man hem aan zijn vrouw en kinderen. Toen hij nog eens omkeek, was de vreemdeling verdwenen. Een engel volgens het boekje, inclusief bovennatuurlijke voorkennis. Deze spreker klonk behoorlijk geloofwaardig. Mijn eigen leven heeft de afgelopen veertig jaar wel degelijk een aantal schitterende wendingen genomen, maar ik heb eigenlijk nooit meer de neiging gehad daar de hand van een gezellige engel in te zien. God daarentegen, dat lijkt me een heel ander verhaal.