Sammy

Zin zag hij pas weer toen hij de bloemen zag. Voor hem geen opstanding uit de dood, de hoge hoed van Pasen. Nieuw leven is de lente, de zon, de zintuigen die de ramen openzetten en de lijkstank verdrijven. Lang had het geloof hem wel gevoed, en dat doet het nog, maar niet meer zo letterlijk. Hij roert in zijn cappuccino en wandelt de tuin in. Het is koud voor begin april. Die bollen ziet hij haar nog planten. Ze schold op de pijn. De eerste tulp is net rood, de mahonie bloeit al een tijdje en de bloesem is met de eerste voorjaarsstorm uit de prunus gewaaid.

Het was een zachte winter, veel te zacht. Geen energie meer in zijn benen om te schaatsen toen het in december even kon. Geen energie meer voor de winkels, de scholen, zijn werk. Elke dag als ze naar school zijn, rijdt hij naar het graf. Het is geen graf, het is geen urn, het is een bos, een natuurbegraafplaats. Er staan vandaag weinig auto's. Hij stapt uit en wandelt de tien minuten naar het plekje waar ze ligt. De schijf van boomstam met haar naam erin gekerfd is al groen uitgeslagen. Hij raapt de verdorde gerbera's op en streelt de letters. Dan strekt hij zich uit en gaat liggen met haar naam als een kussen, de afdruk in zijn wang. Hier zakte de plank met de wikkeldoek de aarde in. Hier ligt hij in haar schoot, in de troost van het leven dat hier wortelt. 'Zondag neem ik de meisjes mee,' zegt hij zacht. 

Ze mochten allebei een bloem kiezen voor mama-in-de-pot.

 
​
​Thuis doet hij zijn trouwpak in de hoes en schudt hij het schoon. Met het schepje brengt hij de restjes naar de pot die bij haar foto staat. 'We maken geen sneeuwengel, maar een bosengel,' zei hij; en zo helpen de meisjes mee. Hij wil ze er niet te vaak mee confronteren, zelf moet hij ook de afstand omarmen. Hij haalt de foto uit de lijst en kust haar lippen. Ze had hem vegetariër gemaakt, klimaatactivist zelfs – ook zo is het groen haar nalatenschap. Hij nipt uit het kopje water en giet een straaltje bij haar aarde. Ze hebben nu gemeenschap. De eerste kiemen breken al open; dat zullen de meisjes straks leuk vinden. Vandaag zet hij geen film aan en luncht hij wel op tijd.
​
Ze mochten allebei een bloem kiezen voor mama-in-de-pot. Celeste wilde een gerbera, want mama heette Barbara. Het is een bloem die je moet stutten, bedacht hij. Valerie koos de zonnehoed, de echinacea. Hij ziet zijn vrouw weer lopen, op vakantie, stralende onwetendheid, de hoed tegen de kanker, tevergeefs. Haar kast laat hij nog even intact, als schrijn. Haar jassen aan de kapstok en de hoed op haar kussen in het grote, lege bed. Zelf koos hij een bol, een tulp. Sierlijk; hij zou er grif zijn bezit voor geven. Zodra de zon de slakken in bedwang heeft, kan de pot naar buiten. De kinderen zijn nog te klein: hij zal de tuin dit voorjaar zelf moeten wieden en snoeien.

Utrecht, 6 april 2023