Moïra
​
hadden we dat handwerk nu niet eens
gezien? fascistoïde wel, die muur
is toch dorst, naar vergetelheid. zo leven, buiten
adem aldoor minder minder minder

​spieren houden je vast. zwalkend bouw ik verder
dan ooit. de mens, zijn torso van giganten, maar

mijn kracht bepaal ik. deze lange zomer
vrij? wie dat weet. zo, als dit zeewater

doorsijpelen, wegvreten. scheppen.
de vrucht eten, het is beschikt. Hij teistert de kop al
generaties. waarop ik sta,
tot op het bot, omhels die vloek.
​



​