Wederopstanding

​Het is de extreemste september van zijn leven. Uit het open schoolraam klinkt de viool van een conservatoriumstudent. Dat hij hier loopt maakt hem al een beetje dronken. Niet dat hij zwalkt over de Zadelstraat, onder de Domtoren door, naar het academiegebouw, maar de vrijheid duizelt hem. Toch nog studeren! Ja, Hanneke wil nog steeds vrijen. Hijzelf nog steeds uit lust, maal woede, maal gewoonte, maal angst voor het ongewisse, maal wraak. Ja, er was sleur. Maar vreemdgaan met een collega. In hun pasverworven bed, tegen hun aanrecht, op hun vloer, op hun bank, in hun auto, op al hun plekjes. De trouwdag stond gepland over twee maanden. Zelf gaat hij vooral vreemd met de vrijheid, want in gedachten was hij al getrouwd. Het rothuis konden ze gelukkig goed verkopen.
 
Natuurlijk lopen er meisjes bij letteren, meer dan hij ooit heeft meegemaakt. En ze zijn mooier dan Hanneke, en slimmer, en je knoopt gewoon een praatje met ze aan. Natuurlijk speelt dat gegeven mee bij zijn besluit dat dit gebouw de van God verstoken hemel op aarde is. Maar voorlopig is hij diep onder de indruk van zijn inleidingen in de literatuurwetenschap en de taalkunde. Gisteren sprak hij zomaar een meisje over vrouwenstudies. Het zei hem niks. Nu hoort hij plots vertrouwde geloofstaal in de hal van het universiteitspand. ‘Zit je op een christelijke vereniging?’ vraagt hij dus. Ze heet Noor en komt ook van het platteland. Ze lopen samen naar het station. Voor hij het beseft, heeft hij haar al de feitelijke helft van zijn liefdesverdriet verteld.​
 

In de snelbus mijmert hij verder. Ze hadden zich nog samen laten dopen, rebels was dat. Zijn leven erna zou totaal anders zijn. Ze waren opgestaan uit het watergraf. Hannekes ouders wilden de kerkdienst niet bijwonen. Gelukkig kregen ze toen snel dat huis. Wedergeboren zijn valt niet mee als je twintig bent. Hij moest van de dominee vooral meer met zijn ouders gaan praten. Maar hij weet zelf ook niet precies wat hem beweegt. Zeker nu niet, want eigenlijk is het dus wel echt uit.
 
De volgende ochtend treft hij Noor toevallig op het station. Ze geeft hem spontaan drie zoenen en een knuffel. Dat betekent meer liefde dan hij in jaren heeft meegemaakt. Het is lekker weer, zegt ze, en dat is al genoeg. Maar die hele ochtend spijbelen ze, en praten ze, over elkaar en over zichzelf, en hun besluiten en frustraties. Zo intiem en openhartig heeft hij zelfs met zijn voormalige aanstaande vrouw nog nooit gepraat. Het liefst zou hij Noor ter plekke ten huwelijk vragen, en dan praat hij zijn mond voorbij.

Utrecht, 7 februari 2023