|
Op weg naar kantoor rij ik met de trein bijna dagelijks langs de enorme foto van Johan Cruyff, maar van dichtbij ken ik eigenlijk niemand die tragisch om het leven is gekomen door de gevreesde ziekte. Gewoon voor de zekerheid ben ik laatst toch maar gestopt met roken. De kneep zat hem in een ordinaire griep (echte longpijn), want eerder was het me volstrekt niet gelukt, in dertien jaar tijd, ondanks nicotinekauwgom (smerig), e-sigaretten (raar), een cursus die vergoed werd (zo verslaafd als die kettingrokers was ik ook weer niet), een cursus die niet vergoed werd (gewoon van de weeromstuit, omdat ze zo stellig waren), het beroemde boekje van Allen Carr (mijn minst succesarme poging, zo'n drie weken volgehouden) en herhaaldelijke gesprekken met mijn geliefde (de motivatie moet wel intrinsiek zijn). Diep vanbinnen had ik tenslotte de eeuwige jeugd, en ook mijn trots.
Over een paar weken moet ik ook nog met het hele gezin op vakantie, in een tent. |
|
Maar sinds kort heb ik Dupuytren, een ziekte aan mijn vingers, pijnloos, niet meteen dodelijk, maar toch erfelijk, onverklaarbaar en ongeneeslijk, en voel ik me niet zo onsterfelijk meer. Na de vakantie word ik eraan geopereerd, voor het eerst, en vast niet voor het laatst. Zit ik nu al in de midlifecrisis? Ik ben nog maar amper geboren. De tijd gaat sneller, de wolken zijn steeds minder roze, ik heb überhaupt steeds minder tijd, ik twijfel aan van alles, zoals mijn geloof, en zonder verzekeringen en noemenswaardig pensioen voel ik me steeds vaker opgejaagd. Over een paar weken moet ik ook nog met het hele gezin op vakantie, in een tent. En ik heb verdorie een jonge vrouw, dus die zit mentaal nog half in haar studietijd. Nou ja, ikzelf eigenlijk ook, want we wonen nog altijd in Utrecht; maar ook dat wordt onbetaalbaar.
|
|
En toch lijkt al die urgentie wel ergens goed voor, want ik stook nu en flos, schrijf afstreeplijstjes, stel doelen, breek die op in plannen, verdeel die onder in taken en heb zelfs al een offerte voor een betaalbare AOV klaarliggen, al blijven het uitzuigers, maar gewoon voor de zekerheid. Oké, het is cheesy, maar nu dan echt voor de laatste keer: goed huwelijk, leuke dochters, hier, nu, en al die prachtige herinneringen. Maak je toch geen zorgen, zegt mijn God (en de psychologie, en Epimetheus), en daar doe ik het maar mee. En verder moet ik ook gewoon niet zeuren.
|